Gecen yil bugunlerde amniyosentezin ilk sonucunu yeni almistik. Tabi ya 15 Eylul 2008 saat 14.00de randevum vardi jinekologumda. Stecimle arabada gidisimizi unutamam. O da endiseliydi ama bana moral vermek icin nasil guclu duruyordu. Doktoruma henuz sonuclar gelmedigi icin, o anda bizim onumuzde labarotuvari aramasini ve bizim giyotini altinda olumu beklercesini bekleyisimiz unutmak ne mumkun. Nasil bi korkuydu, endiseydi yasadigimiz, Allah kimseye gostermesin. Doktorum sonucu alir almaz bas parmagiyla ok isaret vermesiyle, benim elim ayagim bosaldi. Halbuki 3 hafta once ayni odadan amniyosentez yapmam gerektigini ogrenip, aglayarak cikmistim. Yaa idilcim seni beklerken anneyi en korkutan olay bu oldu.
Hic de kendime kondurmamistim amniyosentez gerekecegini. Yasim 36 idi evet ama fiziken ve ruhen sanki 20li yaslarin sonunda hissediyordum kendimi. (simdi 37 oldum, anne oldum ama halen 29-30 arasinda takiliyorum kafamda, buyumek istemiyorum) 12. haftada yaptirdigim 3lu test sonucu 1/71 cikinca, doktorun karsisinda goz yaslarina boguldum. Kendimi suclamaya basladim, planli bir hamilelik degildi benimkisi, hamile oldugumu bilmedigim ilk ayda sosyal bir icici olarak fazla icki ve sigara icmistim, gerekli vitaminleri almamistim, benim sucumdu butun bunlar. Doktor bana bu tarama testlerinin istatistiki veri oldugunu soylemekteydi, teshis koymuyordu, gecenlerde 3lu test sonuc 1/20 cikan hastasinda birsey cikmadigini anlatmaktaydi ,ama duyan kim.
Sorun bebisin urettigi bir proteinden kaynaklaniyormus, (o zaman calismistim odevimi ama simdi sildim kafamdan) yani benimle yaptigim yedigim ictigimle ilgisi yokmus. Ama gel sen bunu bana anlat. Aglamaktan gozlerim oldu davul. Neyseki bebisimizin saglikli ve minik bir kiz oldugunu ogrendik. O gun kendime soz verdim eger ikinci bir cocuk yaparsam dogrudan amniyosentez yaptiricam. Ikili, uclu test falan vakit kaybi, endise kaynagi, garantisi de yok.
Amniyosentez hikayelerini dinlemisligim vardi; karnina igne batmasi, bebisin suyundan alinmasi, bebegin hareket etmesi, ignenin ona batmasi ihtimali. Sonucta tum korkularim bosaymis dedim. Uzman bir doktor tarafindan yapilan amniyosentezde aci duyulmuyor, bebek ultrasonla izleniyor ondan mumkun oldugu kadar uzak bir noktadan igne batiriliyor, hersey birkac dakikada bitiyor. Sonrasinda hafif kasilmalar oluyor ama yapan doktora gore bir gun istirahat yeterliydiki gercekten de ertesi gun kasilmam kalmamisti. Neyseki kendi doktorum dort gun izin verdi de o ruh halinde ise gitmek zorunda kalmadim. bebis ise calisip alinan amniyotik siviyi birkac saat icersinde yeniden uretiyor. Anladigim kadariyla doktorlar alinan sivinin rengine bakarak bir fikir sahibi olabiliyor. Benimkini yapan doktor tup dolarken himm acik renk sivi , iyi demisti de acik icim rahatlamisti. Sonrada sonsuz bekleyis... Neyseki yeni metodlar uc kromozoma hemen bakip down, spina bifida ve hatirlamadigim bask bir anomali olup olmadigini anliyorlar. (yararli bir ingilizce link http://www.mayoclinic.com/health/amniocentesis/MY00155 )
Guzel kizimiza kavusma surecindeki en gerilimli gunler geride kaldi sukurler olsun.
Hic de kendime kondurmamistim amniyosentez gerekecegini. Yasim 36 idi evet ama fiziken ve ruhen sanki 20li yaslarin sonunda hissediyordum kendimi. (simdi 37 oldum, anne oldum ama halen 29-30 arasinda takiliyorum kafamda, buyumek istemiyorum) 12. haftada yaptirdigim 3lu test sonucu 1/71 cikinca, doktorun karsisinda goz yaslarina boguldum. Kendimi suclamaya basladim, planli bir hamilelik degildi benimkisi, hamile oldugumu bilmedigim ilk ayda sosyal bir icici olarak fazla icki ve sigara icmistim, gerekli vitaminleri almamistim, benim sucumdu butun bunlar. Doktor bana bu tarama testlerinin istatistiki veri oldugunu soylemekteydi, teshis koymuyordu, gecenlerde 3lu test sonuc 1/20 cikan hastasinda birsey cikmadigini anlatmaktaydi ,ama duyan kim.
Sorun bebisin urettigi bir proteinden kaynaklaniyormus, (o zaman calismistim odevimi ama simdi sildim kafamdan) yani benimle yaptigim yedigim ictigimle ilgisi yokmus. Ama gel sen bunu bana anlat. Aglamaktan gozlerim oldu davul. Neyseki bebisimizin saglikli ve minik bir kiz oldugunu ogrendik. O gun kendime soz verdim eger ikinci bir cocuk yaparsam dogrudan amniyosentez yaptiricam. Ikili, uclu test falan vakit kaybi, endise kaynagi, garantisi de yok.
Amniyosentez hikayelerini dinlemisligim vardi; karnina igne batmasi, bebisin suyundan alinmasi, bebegin hareket etmesi, ignenin ona batmasi ihtimali. Sonucta tum korkularim bosaymis dedim. Uzman bir doktor tarafindan yapilan amniyosentezde aci duyulmuyor, bebek ultrasonla izleniyor ondan mumkun oldugu kadar uzak bir noktadan igne batiriliyor, hersey birkac dakikada bitiyor. Sonrasinda hafif kasilmalar oluyor ama yapan doktora gore bir gun istirahat yeterliydiki gercekten de ertesi gun kasilmam kalmamisti. Neyseki kendi doktorum dort gun izin verdi de o ruh halinde ise gitmek zorunda kalmadim. bebis ise calisip alinan amniyotik siviyi birkac saat icersinde yeniden uretiyor. Anladigim kadariyla doktorlar alinan sivinin rengine bakarak bir fikir sahibi olabiliyor. Benimkini yapan doktor tup dolarken himm acik renk sivi , iyi demisti de acik icim rahatlamisti. Sonrada sonsuz bekleyis... Neyseki yeni metodlar uc kromozoma hemen bakip down, spina bifida ve hatirlamadigim bask bir anomali olup olmadigini anliyorlar. (yararli bir ingilizce link http://www.mayoclinic.com/health/amniocentesis/MY00155 )
Guzel kizimiza kavusma surecindeki en gerilimli gunler geride kaldi sukurler olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder