Gecikmiş bir yazı: 2010 böyle bitti

2011 başladı ben başlayamadım bir türlü. Kar, kış, Noel, yılbaşı, yolculuk derken geçti gitti günler. Ne yüreğimi ne düşüncelerimi bir araya getirip iki satır yazabildim. Bu aralar öyle bir haller oluyor ki bana, her konuda basiretim bağlanıyor. Ah bir çıkabilsem bu işin içinden. İşi bırakmak mı böyle yaptı beni.

İdil kuş günün birinde okursa diye yine özetleyip kayda geçelim olup bitenden aklımda kalanları.

14-20 Aralık, Brüksel

Her yerde kar vardı. Anneanne İstanbul'a gitti. Ben İdil'den daha kötü oldum. İdil bu dönemde Noel süslemeleri, ışıklarıyla mutluluktan şarhoş oldu. Baba çok çalıştığı için İdil'i ben aldım kreşten ve otobüsle döndük evimize. Pusetinde oturmaktan sıkılıp ayakta durup askılara asılmak istedi bacak kadar boyuyla. Evimize seneler sonra İdil için bir Noel ağacı kurduk, süsledik. İdil ağacım üzerimdeki topların yerini değiştirerek eğlendi. Ağacın başına geçip babasının dediği gibi ' palline siiii, luci nooo' (toplara dokunabilirsin evet, ışıklar hayır) diye sayıklarken arada bir elini ışıklara uzattı.

20 -22 Aralık, Brüksel

İdil'in Noel tatili öncesi kreşteki son günleri beni biraz korkuttu. Bir sabah kreşin pediatrı arayıp İdil'in kakasını tahlile göndermek için izin istedi. Sınıfta bir çoçukta campylobacter denilen kolay bulaşan bir bakteri varmış. İdil de kötü bir kaka yapınca şüphelenmişler. (Hafta sonunda İdil uyumadan önce kusmuş vegeceyarısı kaka yapıp uyanmıştı ama ben soğuk havada üşüttü diye yorumlamıştım)

Kreş tatile gireceği için sonuçların İdil'in doktoruna yönlendirileceği, antibiyotik tedavisi gerektiği gibi bir ton ayrıntı arasında ben eyvah annem de yok burada, iki gün sonra her yer tatil, biz de yola çıkacağız, her ne yapıcam diye panikledim.

23-25 Aralık, Brüksel

Kreş tatil, baba tatilde, biz çekirdek aile takıldık karlar altındaki Brüksel'imizde. Eksik hediyelerimiz tamamladık, gezdik, tozduk, beraber bol bol oynadık. İdil babasıyla birlikte Noel babaya mektup yazarak Noel hediyesi olarak bir bebek istedi. Babası mektubunu postaladı. Noel sabahında ağacın altında bir paket, paketin içinde de bir bebek bulunca çok sevindi. Ama hevesi kısa sürdü. İlk bebeği Lolis'in (Louise'in İdilcesi) yerini alamadı yeni bebek.

25 aralık'ta İdil'in idrar tahlili sonucu henüz piyasada yoktu. Yavrum patates, havuç, pirinç yemesine rağmen halen kötü kaka yapıyordu. Her gün doktorunu arayıp sonuçlar geldi mi diye sormamdan bezen doktorumuz havalimanında uçağa binmeden önceki son tacizimde beni, eğer bakteri varsa ben sizi ararım, no news good news, diyerek beni başından savdı. Biz de Roma'ya (İdilcede: Yoma'ya) doğru kanatlandık.

Sabah 11'de Brüksel'de evimizden çıktık, aksam 19'da Roma'da eve vardık. Alt tarafı 2 saatlik uçuş için toplam 8 saat yollardaydık.

26-29 Aralık, Roma

Roma'da kızımın İtalyan genleri iyice ortaya çıktı. Sadece üç günde hızlandırılımış bir kursa gitmişcesine italyancasını ilerletti. Büyük kuzenleriyle oynarken sanki birden büyüdü. Babaannesinin köpeği Camilla'yı bir saniye olsun rahat bırakmadı. Camilla'nın ağzını, gözlerini, kulaklarını yakından inceledi. Camilla 17 yaşında oldukça yaşlı bir köpek olduğu ve daha büyük torunların bilimum eziyetine maruz kaldığı için İdil ' e bir sitem havı bile etmedi.

İdil hanım 'andate a lavorare' (gidin çalışın) sözleriyle işkolik dedesini çok güldürdü.

Geçen yıl Noel'de anne ve babadan başka kimseye gitmeyen İdil, bu yıl herkese vize verince evdeki mutluluk oranı arttı.

29-31 Aralık, Brüksel

Uçtuk geldik evimize vakitlice. Senelerdir ilk defa yılbaşına kendi evimizde, karı koca başbaşa girdik. İdil'in pili 19:30 civarında bittiği için onu kutlamalara dahil edemedik, hem zaten şarap, şampanya için çok erken. Sakin huzurlu ev ortamı gibisi yok diye düşünürken gece yarısı patlayan havai fişeklerle huzur tuz buz oldu. Neden mi? Çünkü havai fişek sadece ses olarak algılandığında çok sinir bozucu oluyor. Buna bir de evde uyuyan çocuğun uyanması endişesi eklenince kısa bir süre içinde olsa elveda huzur denilebiliyor.