Kendimden sikayetciyim!!!

Duygusal olarak çok garip bir yerlerdeyim bu aralar. İşimden ayrılalı 3 hafta oluyor. Aynı zamanda İdil yarım gün kreşe başladı. Bir harala güreledir gidiyor. Sabahları evde tedirgin bir şekilde İdil’i almayı bekliyorum. Ağlıyor mu mutsuz mu diye. Hiçbir şeye odaklanamıyorum, hiçbir işi kotaramıyorum. Zaman, yararlı bir şey yapamamış olmanın huzursuzluğuyla bir solukta geçip gidiyor.

İdil de zor bir dönem geçiriyor. Kreşe başladı başlayalı anne baba anne baba şeklinde mızlanıp duruyor, sürekli kucak istiyor, bizi tuvalete bile göndermiyor. İnanılmaz boğucu bir durum. Kapıdan kaçarak çıkmak istemediğimiz için her seferinde evden arkamızda bir gözyaşı seli bırakarak ayrılıyoruz. (neyse ki biz çıktıktan hemen sonra sakinleşiyormuş)

İş konusunda aklımda bir çok alternatif, başarı (nedir??) yolları açık gibi geliyor ama aynı zamanda kapalı. Tek başıma yeni işe girişmekten de, sadece ev kadını olmaktan ve saç süpürge olayına girmekten korkuyorum. Üretmek topluma katkıda bulunmak istiyorum. Maddi gelirin yanı sıra yaptığım işten manevi tatmin almak istiyorum. Kolay çözüm yeni bir iş bulup tekrar boğulana kadar çalışmak. Zor kısmı gerçekten ne yapmak istediğimi bulup o hedefe kenetlenmek. Ama o kadar çok parçaya bölünmüşüm ki, kendimi dinlemeye bile konsantre olamıyorum. Bir sürü ses aynı anda kafamda vızıldıyor. Eskiden daha kolay karar verir daha çabuk uygulardım. Şimdi birçok seyi gözüm yemiyor, neden?? Daha mı tembel oldum, daha mı yaşlı daha mı korkak yoksa daha mı ne bilemiyorum.

Bu aralar yine alıp başımı gitme duygusu bastırdı. Hayalimde bir vespa üzerinde ben, dünya kepçe ben kazan durumları. Sorunlardan, sorumluluklardan, kararlardan kaçmak için daha ideal bir çözüm olabilir mi? Annelik bana zor mu geliyor acaba? Hep kendimi ertelemekten mi yoruldum?

Netice olarak kendimi kendime şikayet ediyorum. Bir daha ki yazımda kendimi yeni bir boyutta bulmayı diliyorum.